Oznaczanie stężenia zapachowego w smudze zanieczyszczeń na podstawie wyników ocen intensywności zapachu
Na stanowisku 8 wykonywano oceny intensywności zapachu metodą opracowaną w Pracowni (patrz np. Kośmider J.: Uciążliwość zapachowa. Metodyka terenowych oznaczeń stężenia odorów w powietrzu na przykładzie fermy norek. Arch. Ochr. Środ. 24 (2), 19-32, 1998) i opisywaną w projektach rozporządzenia do art. 222 ust. 5 POŚ (patrz np. projekt rozporządzenia z r. 2004) oraz w ostatnich projektach ustawy o przeciwdziałaniu zapachowej uciążliwości (np. projekt ustawy z przełomu 2008/2009).
Oceny chwilowych intensywności zapachu wykonywano w smudze odorantów emitowanych z modelu niskiego źródła zanieczyszczeń powietrza (dymnica, zapach poziomek). Uczestnicy pomiarów rejestrowali oceny intensywności zapachu co 15 sekund przez 5 minut. Stosowano werbalno-punktową skalę intensywności zapachu:
S = 0 - brak zapachu;
S = 1 - zapach słaby;
S = 2 - zapach wyraźny;
S = 3 - zapach mocny.
Na podstawie zbioru ocen indywidualnych sporządzano zestawienie zbiorcze i określano średnią i maksymalną wartość S. Oznaczona wartość średnia umożliwia oszacowanie średniego stężenia zapachowego, cod [ou/m3], jeżeli znana jest wartość współczynnika Webera-Fechnera (k) w równaniu:
S = k *log cod
Sposób empirycznego wyznaczania współczynnika proporcjonalności (k) był prezentowany przy stanowisku 6 (przykład zapachu kwasu octowego).
